زندگی ات را منوط به بودن و نبودن آدمها نکن..روی پاهای خودت بایست تا تنهایی ات را بیهوده نیابی و هیچکس را بهترینه زندگی ات خطاب نکن... یادت باشد آدمها بهترین که خطاب شوند خیالاتی میشوند..هوا برشان میدارد و تورا به هر جهت که بخواهند میبرند... زندگی ات را که مشروط به دیگران کنی جایی برای کشف خودت باقی نمی گذاری..آدمها که مهم تلقی شوند تغییرت میدهند . آنوقت تو میمانی و یک دوگانگی شخصیت یادت باشد کسی بهترینه زندگی ات میشود که خودش بخواهد..مبادا عروسک خیمه شب بازی دیگران شوی مگذار زندگی ات محتاج تأیید گرفتن از دیگران باشد.. با دهن کجی به تنهایی درونی ات،،حفظ ظاهر کن.. از ترس بی کسی به آغوشهای پیش پا افتاده پناه نبر هر تازه وارد...